SYRENY

   Ostatnio wybrałam się z pewną młodą damą, zafascynowaną, jak wiele dziewczynek w jej wieku, baśniowymi księżniczkami,  do kina na  kontrowersyjną "The Little Mermaid" Disneya. A kontrowersyjną dlatego, iż animowana wersja Małej Syrenki jest biała, tymczasem w wersji filmowej z 2023 roku Ariel jest ciemnoskóra, co spotkało się z dość dużą krytyką.  

Pomimo wielu niedostatków i swej przewidywalności, film okazał się łatwy i przyjemny w odbiorze, a jego ogromnym plusem było z pewnością zakończenie (mała zaczęła skakać po fotelach ;)). 

Ja z kolei noszę w pamięci zupełnie inny obraz tych stworzeń zamieszkujących głębiny mórz, bardziej drapieżny i niebezpieczny. Z takimi to lepiej nie zadzierać! Oto i on:

Syreny

Ulises dziarsko w światy dryfuje;

A każdy z druhów z myślą się szarpie.

Co zgubę rychłą śmiałkom szykuje?

W toni przebywa Lewiatan, harpie.

Zmęczeni losem wojowie z Troi;

Ruszyli naprzód, gdzie dom ich błogi:

Gdzie żona, dzieci, i spokój koi.

Pomni, na wiedźmy Kirke przestrogi:

-”Ten, kto chce śpiew wód głębokich poznać;

-A przy tym przetrwać niepokój duszy,

-Wokół masztu winien się przywiązać;

-Lub szczelnie woskiem oblepić uszy.”

Nimfy, co przeszłość i przyszłość widzą,

Juchą żeglarzy karmią – dech trupi.

Szczęśliwe, kiedy z rozbitków szydzą;

Błękitna otchłań w mękach ich gubi.

-Ach! By nie spłoszyć wizji tej czystej!

-Lekką pianą okryte są dziwy!

-Ręką uszczknąć tęsknoty siarczystej;

-W połowie kobiety, na w pół ryby!

 

Wzburzona fala zalała pokład;

Lubieżnych kobiet przybrała formy;

Perłowych dźwięków – harmonii układ;

Jedwabnych piersi – zmysłowe sztormy!

Cudem dotarli w ciche rejony;

Wróciło do normy ludzkie tętno.

Ulises pieśnią zręcznie wabiony;

-poznał czym wola i co to piękno!

(7 sierpnia 2009)