Nawykła do śpiewu gałązek,
pieśni listowia dzikich ostępów.
Moc korzenie i wierzchołki wiąże,
martwa powłoka strzeże dostępu.
Umknęła każdym powietrza łykiem,
zlękniona żarem zmieniła się w drzewo.
Słucha, śni słowem, żyje dotykiem.
Ekstaza – wyżej już tylko niebo.
(Wiersz nawiązuje do mitu o Apollo i Dafne)
Dla odmiany grudniowy wiersz o mroźnym popołudniu, na przekór upałom...
szmer w alabastrowej ciszy
iskrzy dźwięków migotanie
głos gwiezdnym okruchom milszy
chłodu wieczne rozedrganie
światło otchłań wypełniło
kiedy dzień dobiegał końca
niebo na brzeg wyrzuciło
pozłacaną muszlę słońca
W poświacie księżyca
martwi się rajska Ewa,
że każdą jej krągłość
obce oko rozbiera
zdradza grzeszne sny.
Słyszy wyraźne mruczenie
nieprzejednanych gwiazd…
-Adamie! To twoje żebro
wypełnia mi brzuch,
pod sercem twe życie kiełkuje.
Stracona,
czy zyskana wieczność?
Głowa z każdym westchnieniem
o chmury się potyka,
zmęczone stopy zdobi kurz.
Przed nami wije się droga…
(19 kwietnia 2010)
Od zawsze
ażurowy portyk wzywał do siebie
skostniałe cienie zmieniały się w szelest,
szedł, cały drżał
tam poraz pierwszy
całował wysrebrzane obłoki,
tam gasły i zapalały się pochodnie
jeszcze chwilę,
jedną milę…
Po obu stronach
stygły alabastrowe posągi:
alegorie prawdy i fałszu,
piękna i brzydoty
na końcu alei wiecznie żywa prawda.
Lepiej było nie mówić nic
niż błądzić w mniemaniu,
gdy pierś ściskał zachwyt
pułapką słów i obrazów,
a rozkosz przeobrażała się w tęsknotę
w bezgłośny krzyk za światem prawideł:
-Kiedy przypadek obnażył
naturę człowieka...
(6 września 2010)
A to tak kruche w nieszczęściu szczęście,
swą bosą stópką zawładnęło świat.
Po tysiąckroć scałowanej rzęsie
zamienia noc w drogi mlecznej ślad.
Dziwi się słońcu jak może ono
w szale kwitnienia nie poparzyć chmur?
Bijących źródeł srebrnym flakonom;
świątyniom ciemnych i świetlistych gór.
Spłoszone skrzydło nabiera oddechu:
porzuca przystań drzew - im wyżej tym lżej
znaleźć malachitowe gałązki brzóz
dalej szumiących girlandów jest więcej…
Nie sposób policzyć zachwytów, już moc
rwących potoków myje kamienny brzeg;
chwytniki mchu i paproci łaskoczą;
przez liść łopianu mknie żukowaty zbieg…
Pachniesz gęstwino wiecznych nut zielenią…
Igliwia grzebieniem troszczy się sosna:
-Wiesz? Wiele drzew zmieni barwę jesienią.
-Z kołyskami babiego lata w ostach…
-Słońce przygaśnie lecz tlić się będzie w snach.
-Gdy chłód przyjdzie, a z nim cierpki smak rozstań.
(6 lipca 2010)
ziemski kurz na stopie
mapy gwiazd w teleskopie
nie sposób nas rozdzielić
jesteś na karuzeli
wiernej ziemskim obrotom
przypatrz się tym istotom
ufnym zmysłom człowieczym
gdy rozum sobie przeczy
i z falą się ugina
smagana wiatrem trzcina
(10 maja 2011)
raz na sto lat
może częściej
może mniej
w ogrodzie życia
otwiera się brama
podszyte wiatrem
spiżowe skrzydło
po równi odsłania i skrywa
wśród drzew witraży
ażurowych pnączy
krętymi ścieżkamu
przechadza się los
jednym uśmiech daruje
innym łzy zasiewa
podnosi z czeluści
zdeptaną różę
do serca przytuli
nikomu nie odda
nigdy nie porzuci
i nie zapomni
prędzej rozpacz jak deszcz
na wody spokojne rzuci
i tak jak w zegarze
przetoczą się koła
i urosną w siłę
promienistą łuską
w rzece przeznaczenia
raz na sto lat
może częściej
może mniej
gdy ludzką duszę
huragan potarga
wielkie czyniąc spustoszenie
przyszła razu pewnego
posępna niemoc pisania
jak senna zorza
w zaułkach nocy
ciśnięta w asfalt
wykrzyknikiem kół
przyszła i wargi wykrzywia
i skrzeczy jak wiekowy stół
więc napisz o mnie
przedrzeźnia z bożej łaski poetę
napisz że bez ofiary
nie powstanie wiersz
to prawo przyczyny i skutku
pustka rodzi pustosłowie
a wszystko co dobre
z dobrego owocu pochodzi
(20 listopada 2009)
Czy pamiętasz nas? I ten staw głęboki?
Z wolna piliśmy rannej rosy soki.
Tam w wilgotnym mchu ukryty był przesmyk…
-Ciał skrył szelesty.
Szukając schronienia od ludzkiej wrzawy,
Zuchwale śniliśmy swój sen słodkawy.
Słysząc głos źródła w wodnych roślin kępce;
-Pluska i szepcze.
-”Któż wie, czy jutro nastanie kochanie?
-Czy obudzimy się znów na polanie?
-Stęsknionych dłoni i drżących nocy sznur…
-Dźwięcznych cykad chór.”
(17 sierpnia 2009)
jeden z nieskończoności
do wielu miejsc przynależy
częścią wielu zdarzeń jest
w dodatku mnoży się
nieznana wcześniej
profuzja pytań
i braku odpowiedzi
w zasadzie
łączy ich najbardziej
ograniczony zasób wiedzy
Zdjęcia pochodzą z Chinatown Chicago
Panie, nie odmawiaj mi zbawienia;
Słów, które w sens spajają skrawki chwil.
W Twoich dłoniach szukam zapomnienia,
szelestu pieśni, która w uszach brzmi…
Tyś zaklął słońce drzew kołysaniem
i ukrył życie w drżących kłosach łąk.
Tyś skreślił niebo w skał oceanie
spraw by Twa mądrość rozproszyła zło.
obok starej kurnej chaty
spichlerz pusty choć brzuchaty
rosną malwy gdaczą ptaki
w sieni depczą się chodaki
echo woła siebie w studni
dziwi się że odzew złudny
zaplatają się powoje
zechcą szturmem przejść podwoje
(13 lipca 2012)
czasem głuchy dźwięk
niezdarną ciszę trąci
niczym rzadki
rajski ptak
w ławicę słów zabłądzi
nieznane niosąc spoiwo
na zawsze
dotkliwe dając mu znaczenie
blisko i daleko
przypadkowych rąk spotkanie
raz chmurne
to znów niebieskie migdały
nie ugasisz słońca
gdy w duszę się wżera
rozstania nieznośny lęk
bzdury podpowiada
długie myśli mąci
lub tęsknotą dręczy
innym razem
serce serce odkryje
w nim kryształy fraktale komety
uśmiech
ukojenie
*
Kto zna wakacyjne miłości zakończone Happy Endem?
.JPG)
przeszły mgły polami
wlokły sen lasami
przemierzając chaszcze
swym wilgotnym płaszczem
choć się burmuszyły
rankiem świat umyły
nici los niosące
na spotkanie z słońcem
u samych źródeł
jest stary dwór i pole
przed domem kobieta
łuska fasolę
puste strąki od nasion
rozważnie oddziela
nastał Sąd Ostateczny
(21 stycznia 2010)
