Uwierzysz i rozdźwięk się skończy,
wojenna kurzawa ustanie.
Umilknie niepewne rozchwianie,
gdy chwila się z chwilą połączy...
W rytuał na wpół boskich stworzeń
odbiciem zwierciadła łechtany.
Ze śmiechem mew i śpiewem piany,
szalone przetoczy się morze.
(28 grudnia 2011)
***
na polach lód
na rzece kra
od słońca mięknie serce
***
kropla w kroplę
stuk puk w parapet
topnieją sople
***
za oknem świat
w kąpieli z dżdżu
i wszystko drży
***
na drzewach mech
bezlistny las
zielonym okrył się milczeniem
***
wesołe wróble
zmieniają gałązki bzu
w zaklęcia miłosne
***
pierwsze spojrzenia
jak pierwsze kwiaty
zachłanne ręce
***
zaloty słomki i piórka
młode pędy
uwiły gniazda
***
Rozsądek starannie binokle włożył.
Nakazał dniom dozować przyjemności.
Przegryzł usta w misterny wiersz się złożył,
Nim z cichym chłodem przybyły trudności.
Już dziki gon jest w sercach zaprószony,
Kolejnym spojrzeniem, tą myślą jasną.
Już w niebiosach płoną gwiezdne neony,
Nim wszystkie w wiekuistej ciszy zasną.
Ten bezmiar czułości płoszy demony,
Szybuje z wiatrem, przegania obłoki,
Bezcielesny duch w materię zrodzony.
Z nurtem skojarzeń miękko spływa w życie,
Zwyciężając nocy bezwzględne mroki;
Kołysze w piersi siostrzane odbicie.
jaką odda przestrzeń
jaką treść wyłowi
z mroków z mgieł przeszłości
przyszłość całkiem nową
co się zdarza właśnie
nieczułym maszynom
ludziom litościwym
z czołem pochylonym
z westchnieniem na ustach
z blaskiem w kącie oka
lekkich chwil wspomnienie
wnętrza w odbudowie
wizerunek własny
wiary pełne piersi
pieśni jak sztandary
przyszłych dni
nie skruszy
losu znój
mapa dróg
ciężar stóp
serca żar
życiem obdarzeni
sobą odurzeni
w siebie zapatrzeni
bez końca
kiedy znów powrócą
lub na zawsze zgasną
śniegiem zawiewa
ucisza pola
mroźna ulewa
czyśćcowa pora
usypia trawy
kurz i szarady
w olbrzymich zaspach
toną szkarady
w ruchomych wydmach
białych od myśli
nieczuła zima
sen co się przyśnił
W marzeniach sennookie słońce
refleksami niebiosa pieści,
Kąpie w mleku sady kwitnące;
W smugach pól kłosami szeleści.
Wygniata w trawie czułe ślady;
Śle feerie barw w pejzaż ponury;
Z wolna muskając odcień blady
na styku ubrania i skóry.
Gdzieś za rogiem
wciąż toczy się walka,
choć wcale jej nie widać,
ponieważ przebieg tych bojów jest ukryty.
Nie widzisz
rozerwanych ran,
pocisków złożonych z upokorzeń,
niesprawiedliwych,
zbyt gorzkich
do przełknięcia słów
i łez cierpienia.
Przezornie by uniknąć
dalszego rozlewu krwi,
odnajdujesz azyl w sobie,
zaciśnięte palce
składają się w pięść
i uderzają w pierś
potwierdzając winę
i pieczętując wynik potyczki
którą wygrywasz,
wytoczywszy samemu sobie.
***
Zapadła cisza,
za oknem mróz.
Ogień opowiada nam bajki.
***
Wczesne popołudnie,
Na gałązkach drzemie wiatr.
-Zmarzła tarnina.
***
Pochmurne lustro,
w tle łabędzie w milczeniu,
opuszczają staw.
***
Gdziekolwiek idziesz,
Nowe drogi odkrywa świat...
-Niebo jest wszędzie.
Wędrowanie od wschodu do zachodu słońca mocno Żywię utrudziło. Blisko wieczora zaczęła więc szukać miejsca, gdzie by mogła bezpiecznie przenocować. Zwykle było to legowisko złożone z suchej trawy na leśnej polanie. Kiedy padało, musiała postarać się bardziej. Wówczas szczelina w skale lub naprędce zbudowany szałas stawał się jej pałacem. Nie przywiązywała się jednak do tych wytworności, porzucała je bez żalu i szła dalej. Bywało, że krajobraz był jednostajny, a niekiedy zmieniał się wraz z porą dnia. Innym razem musiała zboczyć z drogi omijając zawalony przez osuwisko szlak lub przedostać się na drugi brzeg rzeki. Czasem przez cały dzień nie widziała żywej duszy, innym razem przedzierała się przez zatłoczone gościńce. Mijała lasy, pola, pastwiska. A za nią, nie wiedzieć czemu i po co, wędrował również kosmaty bies - wielki smakosz i koneser bobu - Belzebób. Żywia jakby to przeczuwała, lecz nie odganiała go wcale. Wydawało jej się nawet, że czarci pomiot się jej lęka. No bo niby czemu tak się skrada ukradkiem, miast zdradzić: o co mu właściwie się rozchodzi? A i w towarzystwie się przecie lepiej podróżuje.
Przekraczając rzekę, zobaczyła młyn i osadę nad ogromnym jeziorem, którego brzegi porastała pałka wodna i tatarak. Od razu poznała, że mieszkańcom wioski dobrze się powodzi. Pokryte trzcinową strzechą chaty zdobiły malowane wzory przedstawiające podwodne stworzenia i rośliny, a okiennice pokrywała rybia łuska. Między jedną, a drugą zagrodą, na ścianach domów, opłotkach oraz przeznaczonych do tego skrzyżowanych tyczkach, suszyły się rybackie sieci. Wiedźma weszła w ten labirynt i ruszyła ku karczmie, ażeby tam się za robotą i noclegiem rozpatrzeć.
W tym czasie gdzieś na środku jeziora pojawił się mroczny cień, a w głębinie coś się zakotłowało.
W wiosce było wielkie poruszenie. W tę najkrótszą z nocy wszyscy wylegli nad jezioro. Byli tam drobni rzemieślnicy, w tym kowal, okoliczni chłopi i rybacy z rodzinami, poławiacze bursztynów i pereł, oraz flisacy. Wszyscy z pochodniami z przejętymi twarzami spoglądali na pomost, na którym żerca szykował ofiarę przebłagalną.
- Co tu się odbywa? - myślała gorączkowo Żywia dołączając do reszty.
Tymczasem z jeziora wynurzył się olbrzymi i oślizgły, półnagi wodnik. Przez zgromadzonych przeszedł szmer i trwoga. Oczy miał wielgachne, zimne i rybie, włosy długie i niechlujne, skórę zielonkawą na niej wypustki, błony pławne między palcami.
Żerca podszedł bliżej trzymając w jednej ręce koguta, w drugiej postronek z młodym koziołkiem na jego końcu. Zwierzę zapierało się kopytkami o deski pomostu najwyraźniej przeczuwając fatum jakie nad nim wisi.
Ale wodny potwór nie zamierzał przyjąć przygotowanych dla niego darów. Wzburzył tylko wodę i odgrażając się zapowiedział, że powróci nazajutrz wziąść sobie dobrowolnie lub pod przymusem kobietę za żonę. Po czym zapadł się w szlam, a woda za nim złowieszczo zabulgotała.
Ludziska zlękli się okrutnie. Nikt bowiem nie chciał oddać swej baby, ani córki temu potworowi za żonę.
c.d.n.
Iwan Biblin - Wodnik
rycina z netu.
źrenica słońca
bezkres zawiera
niebo bez końca
motyli pean
w kwiatach kąpieli
ulewy lament
ziemskiej gardzieli
wydarty diament
