Tako rzekł rozum:
...już wszystko stracone,
odeszło w niepamięć
i wyschło na wiór...
...ukryta w ziemi
nadmorska rafa,
akant w kamieniu,
zastygły w skale
kopalniany stwór...
...rycerz, królewny
najdroższy skarb,
ciszą zarosłe,
mgłami osnute,
schody na bal...
Odparło serce:
...wszystko co zimą
zaklęciem uśpione,
prawdziwa obudzi pieśń:
z przychylnym wiatrem,
roztopów pluskiem,
w słońcu płomieni
łagodny deszcz...
stoi jaki to banał
od nocy do rana
wzrok wlepił w jej okna
o wszystkim zapomniał
wpadł w nałóg patrzenia
nos z zimna sczerwieniał
pokrewny zmarzlinie
zakochał się w zimie
Bywa, że mimo wyraźnych przesłanek zwiastujących wiosnę, nagle spada temperatura i pojawia się śnieg. 🫣
***
Przerwany sen,
Ocean ciężko oddycha.
-Lodowa góra.
***
Śnieg przysypał park.
Splamił skrzydła gawronom.
Cisza, sól i pieprz.
***
Ostrosłupy drzew.
Na stokach północny wiatr
postrącał kule.
***
Szron na gałązkach
miękną pędy zielone,
- jasny, zimny puch.
***
Łagodna przestrzeń,
w ziemi ukryte zboże
wypełnia pustkę.
śniegiem zawiewa
ucisza pola
mroźna ulewa
czyśćcowa pora
usypia trawy
kurz i szarady
w olbrzymich zaspach
toną szkarady
w ruchomych wydmach
białych od myśli
nieczuła zima
sen co się przyśnił
***
Zapadła cisza,
za oknem mróz.
Ogień opowiada nam bajki.
***
Wczesne popołudnie,
Na gałązkach drzemie wiatr.
-Zmarzła tarnina.
***
Pochmurne lustro,
w tle łabędzie w milczeniu,
opuszczają staw.
***
Gdziekolwiek idziesz,
Nowe drogi odkrywa świat...
-Niebo jest wszędzie.
niewierną noc
porywczy wiatr
na wskroś mroźnym
obdarzył spojrzeniem
w tej jednej z chwil
jej cały świat chciał zmienić w pył
tak straszył ją
tak groźnie wył
nad ranem zmilkł
nagły paraliż zażegnany
popatrz porcelanowe drzewa
ich ramiona sięgają prawie nieba
popatrz tarzają się chmury po ziemi
morskie fale spieniły szczyty gór
w jarach oczekiwanie na odwilż
na spojrzenie stu słońc warte
dziś przetkane kryształem
w nocy zbudziła mnie sowa
nieznany odgłos
jakaś obca mowa
najwyraźniej ptaszysko
siedziało na kominie
szydziło sobie z nas
z naszych przyziemnych snów
kpiło z ludzkich wad
i dwónożnego wędrowania
drwiło z dachu nad głową
co się zowie domem
schronienie winno tulić się do nieba
a księżyc kłaniać się mu w pas
pod nim powinien lśnić pejzaż zimowy
a nad nim lasy pełne gwiazd
gdy śmiała się z nas sowa
pohukując raz po raz
w czeluści odeszły cienie
ze świtem zadrżało słońce
i koło zatoczył czas
w nocy w ogrodzie przechadzał się anioł
wciąż żywym kwiatom wygłosił przemowę
że lilie są próżne a róże ranią
przystając na roślin niemą niezgodę
zastał niedosyt w końcowym rachunku
bo w kwestii kwiatów niewiele się wskóra
gdy mdlały pąki w mroźnym pocałunku
na szybach mróz skreślił anielskie pióra
