ŚWIETLIKI

  Ognie w szalonym zatopione błękicie,

Odblask kocich oczu otoczonych mrokiem.

Aksamitne źdźbła ręka odkrywa skrycie;

Tam każdy wrzący nerw innym jest rozłogiem.

Spływają do źródeł, do bram przestrzeni;

Strugami kreślą tańczącej zarys ścieżki.

W sennych zakamarkach omszonej zieleni;

W górę, to w dół wzlata, dla ziemi zbyt rzeźki.

 

Punkcik rozczulił wreszcie rozpłakaną noc;

Jeden mały świetlik, a obraz pokraśniał.

Ciemności się go boją, on tłumi ich moc;

Lecz gdyby nie cienie, świetlik by nie jaśniał…

(23 lipca 2009)

Właśnie zakwitły katalpy...