A to tak kruche w nieszczęściu szczęście,
swą bosą stópką zawładnęło świat.
Po tysiąckroć scałowanej rzęsie
zamienia noc w drogi mlecznej ślad.
Dziwi się słońcu jak może ono
w szale kwitnienia nie poparzyć chmur?
Bijących źródeł srebrnym flakonom;
świątyniom ciemnych i świetlistych gór.
Gdyby jednak magia w świecie działała...
Wówczas zamiar w empirię by zmieniała.
Gdzie tylko sięgałaby ziemska krzywa,
ludzkiemu dziecku nie działa się krzywda.
W każdej studni biłaby woda żywa,
Co z ogniem prawdy na powietrze wpływa.
Wzrok pozwalałby ludzkie serca wejrzeć,
Z wiecznością się zmierzyć i bezmiar
ujrzeć...
