zbudowaliśmy płoty
z założenia wspaniałe
oddzieliliśmy głodnych
chroniąc sytych na stałe
dobrych naszych złych obcych
wiele murów wzniesiono
dzieląc słabszych i mocnych
czas nie szczędził nikogo
gdy historia dzieliła
to żywioły równały
grawitacja z nas kpiła
dawne płoty niszczały
Na zdjęciu Mur Aureliana okolice Porta San Sebastiano. Mur miał uchronić Rzym przed najazdem Wizygotów i Wandalów.
Zdjęcie z Wikipedia.
Kiedy Żywia uciekła z biesem od swej niedoli u Wodnika z wielkiego jeziora, w górę rzeki się skierowali. Mijali łąki, pola i osady. Rzeka gdzieniegdzie meandrowała, gdzieniegdzie rozlewała się łagodnie, innym razem wartko spadała w dół. Naraz na brzegu zoczyli ludzkie stadło. Kukłę społem topili. Żywia dobrze wiedziała, co się święci i że to słomiane straszydło to Marzanna - pani zimy i pomorku. Chłopi rozwścieczeni przeciągającą się zimą bili ją i widłami dźgali, by koniec końców podpalić i resztki tradycyjnie w nurt rzeki wrzucić.
Z daleka mijając tubylców popłynęli w spokojniejsze okolice, aż głód im w oczy zajrzał i wydrążoną w pniu drzewa łódź w cichym zakątku zacumowali. Kraina ta wydawała się mniej surowa, miejscami niemal płaska, zewsząd otaczały ją upstrzone kaczeńcami rozlewiska. Z nieba słychać było skowronka, w ciepłych kałużach żaby rechotały. Na niewielkim wzniesieniu stała widać dawno zamieszkała chata. Tam też się udali i zaglądnęli w okna. Zdawało się, że panuje tam półmrok i cisza. Lekko pchnięte drzwi rozwarły się z jękiem. Zdziwili się ogromnie, bo w domu matka przy dwóch oseskach się krzątała.. Jednego tuż przy piersi sobie trzymała: biedny ledwo mleko połykał tyle go miała. Drugiego w tym czasie w kołysce kolebała i cichutko śpiewała:
Luli luli luli
moje dzieciąteczka
słońce ziemię tuli,
chłopczyka dzieweczka.
Luli luli luli
uśnijcie oboje,
dajcie żyć matuli
wszak się nie rozdwoje...
Bies zbaraniał kiedy nakazała mu dziecko bujać. Ale robił to tak sprawnie, że srajdek prędko usnął, a i drugiemu oczy się wnet zmrużyły.
-Patrzcie go jakie ma łapy dobre do dziecków! Jakby co, będziesz u mnie za niańkę robił! - oznajmiła nieznajoma.
Bies wpierw oczy wybałuszył i pod nosem coś zaczął mamrotać. Ale, że go nikt nie zrozumiał, to matka dzieciom zwróciła się do Żywii.
- Co was do mnie sprowadza?
-Zatrzymać się gdzieś musieliśmy. Jeśli pomocy od nas pani chcecie, to pomożemy. - Spoczynku i strawy nam trzeba, a potem odejdziemy w pokoju.
- Wołają na mnie Żywia. Terminującą wiedźmą jestem, a to mój chowaniec wskazała na biesa.
- Belzebób - niespodzianie ozwał się. - Amator bobu - diablę wyciągnęło swą kosmatą łapę na powitanie nieznajomej pani i dłoń jej ucałował.
- Toćcie lepiej trafić nie mogli jak do Mokosz w gościnę! - zakomunikowała.
Mokosza pół roku wędrowała po tej krainie, a gdziekolwiek się pojawiła, zakwitały kwiaty i drzewa, a pola rodziły plony. Kochliwa przy tym była okrutnie! Wolnych i z żenami mężów lubiała jednako. Czy to bóstwo, czy niebożę swym urokiem opętywała. Dlatego co roku mniej więcej o tej porze rodziły się najpiękniejsze dzieci z ojców niewiadomych. O wielkich błyszczących oczach, pięknych rysach i budowie, a większość z nich miała moce ludzi ku sobie zjednywać: bo tam i talenty wszelakie i uroda była. Mokosza przygarniała do siebie również wzgardzone kobiety. Wszystkie jej hołd, żertwy i modlitwy składały; Od tych, co z byle pachołkiem na sianie się turlały, po zamożne i wpływowe panie z dworków i zamków. Od dbające po obejście, w tym oborę i chlewik, chłopek, po urzędy piastujące matrony. Jej się wszystkie wypłakiwały. Jej o pomoc i opiekę prosiły. Jedne i drugie: chłopki, czy białogłowy, zwykle przez dziatwę lub jej brak łzy swe roniły. Nic bowiem wówczas takiej wagi nie miało jak dola i rodu powodzenie. Jeśli o prostych chłopów zaś się tyczyło, czy o jaśnie panów, to jednakie skargi słyszała: "Wszystkie jak te wieprze!", "Dobre jeno do bijatyki i pijatyki!", "Jak pod nos nie postawisz, to nie zeżre!" Mokosz była im jak macierz: święta, mokra, płodna ziemia. Od niej dżdżysta ulewa, rzęsiste wstęgi rzek i wszelki urodzaj. Gdziekolwiek się pojawiła, powietrze wypełniał zapach świeżo koszonej trawy i kwiatów. Pszczoły roiły się i barcie opuszczały: same z drogi bartnikom ustępując, tak by mogli bez żadnych przeszkód wydobyć ociekające miodem plastry. Mokoszę wraz z nadchodzącą jesienią zastępowała Marzanna. Sporu ze sobą jednak nie miały i jak siostry dzieliły się ziemią zamiennie i każda po pół roku we władanie ją brała. Wszystko czym zarządzały podlegało bowiem odwiecznemu prawu i mądrości: wszystko, co ma swój początek, posiada swój koniec, a koniec jest początkiem odrodzenia.
w chwili słabości
żarłoczni publicznej uwagi
łakomi na byle pochwały
niechcący pozbyliśmy się
ochronnej warstwy naskórka
drugą i trzecią powłokę
wciąż oddajemy w zamian
za dobre mniemanie o sobie
nieprawdopodobne jak bez problemu
przyjeliśmy reguły gry
znaczone karty wydane fanty
na czynniki pierwsze
rozłożone marzenia problemy
i ręce
pragneliśmy podziwu
pragneliśmy prawdy
tymczasem wypłyneliśmy
na szerokie wody zobojętnienia
już nam nie straszne
głębiny ludzkiej nieświadomości
mielizny przyzwyczajeń
przypływy i fale szczerości
palcem na wodzie pisane głupoty
sympatie i sztormy złości
myślimy tak samo
myślimy inaczej
nie mamy zdania
bez udawania nie ma ideałów
prawdziwe życie przyprawione jest łzami
Nie była ostrożna. Nie skryła się i nie spodziewała się tego, co się stanie. Poszła po prośbie do gospody. Poczęstowali ją kaszą na liściu kapusty. A kiedy wychodziła płócienny worek spadł na nią od tyłu, zasłonił oczy i twarz. Słyszała naglące głosy karczmarza i wieśniaków. Na przegubach sznur związali mocniej, nogi - tak by mogła zrobić krok. Szturchali i ciągneli w nieznane. Kiedy pod stopami wyczuła wodę i miękkie dno, pozwolili jej patrzeć. Z jeziora wynurzył się wodnik. Oczy miał rybie wybałuszone i zimne. Zlepione włosy ociekały wodą i szlamem. Szmer przerażenia przeszedł przez tłum. Kobiety zakrywały dzieciom oczy, mężczyźni trzymali widły i kosy skierowane w stronę jeziora. Przed szereg wyszedł Żerca, który przemawiał potwierdzając nowe przymierze i przyjaźń z wodnym stworem. W końcu zwrócił się w stronę jeziora. Ludzie rozstąpili się, kiedy pan jeziora wyległ przed zgromadzonych na brzeg i wziął do ręki przekazany mu sznur. Wodnik pociągnął Żywię za sobą. Chłopi na brzegu jeziora odetchnęli z ulgą
Słoneczne promienie przenikały wodę i promieniście spadały na dno. Gdzieniegdzie oświetlały muł, z innej strony skały i piach. W wodzie unosiły się i opadały warkocze wodnych traw: rozwidlone gałązki grążela, łodygi grzybienia i strzałki wodnej. Te ostatnie sięgały wysoko tafli wody, zewsząd podpływały drobiny rzęsy wodnej i odgłosy falowania. Bezbronna wiedźma w podwodnym świecie ujrzała kolejne zgromadzenie. Były tam topielice, brodarice i rusałki.
Na samym dnie, wodne istoty ich otoczyły i zwarły krąg. Żywia widziała w ich obcych oczach pogardę i niechęć, a może nawet zazdorść? Nie rozumiała tej złości. Nie zabiegała o to. Wszystko działo się mimo woli. Zniekształcone sylwetki, sine usta i ciała przerażały ją. Zaciekawiona odwróciła głowę w stronę, w którą spoglądała podwodna brać. Najohydniejsza z istot w asyście dwóch ogromnych rozmiarów węgorzy przyniosła muszlę, wypełnioną osobliwą cieczą i niemym gestem kazała pić. Na nic zdały się odmowy. Rażona niespotykanie silną magią złożyła wargi na brzegu naczynia. Zawartość pokonała gardło, przełyk i drogę do żołądka, a także resztki świadomości. Kiedy się ocknęła, nie była już tą samą dziewczyną. Dzięki magicznej miksturze zmieniła się, aby przetrwać. W tym równoległym podwodnym świecie musiała nauczyć się oddychać, z czasem rozwinęła więc tą umiejętność. Musiała również porozumiewać się z jej mieszkańcami i udało się to za pomocą rozwiniętej u wiedźmy telepatii. Dzięki niej dowiedziała się między innymi, że ma być poślubiona wodnikowi i stać się naczyniem wypełnionym nadzieją dla podwodnego świata. Intuicyjnie wiedziała, że potwory z jeziora czekają na życie, które z jej pomocą zmieni tę krainę. Prócz wodnika, żyjątek i ryb zamieszkujących toń ogromnego jeziora, reszta demonów była martwa. Kiedy nadszedł czas, Żywia złożyła skrzek. Setka oczu patrzyła teraz na nią z wyrzutem, a ona patrzyła na te jajeczka i zastanawiała się, jak mogło do tego dojść? Przecież prowadziła się należycie. Wprawdzie w wieku lat dwudziestu często rozprawiała z kamieniem filozoficznym, kiedy pomieszkiwała kątem u alchemika, ale włożyła jego słowa między bajki. Kamień filozofów zapewnił ją wtedy, że zostanie królową podwodnego świata, a nawet da początek nowej dynastii. Ale kto by tam brał na poważnie słowa kamienia? Śmiała się z tych jego opowieści i źartowała, że będzie wielką panią. Mimo wyraźnych względów i większej swobody, wciąż tęskniła za dawnym życiem: za słońcem, ziemią, za zielonym pagórkami i lasem, który o tej porze roku budził się do życia. Pod powiekami widziała falujące łąki z wonnymi kwiatami. Pewnej nocy, kiedy wpatrywała się w lustrzane odbicia księżyca, nie wytrzymała i wypłynęła.
Niespodziewanie kosmata dłoń chwyciła ją i wciągnęła na łódkę. To bies przybył jej na ratunek! Skąd wiedział, że potrzebuje pomocy?
c.d.n.
Ten zakątek tajemną ma moc.
Wewnątrz świątyni tysiąca naw
głębię obrazu uwięził staw.
W cieniu mruczy oswojony koc…
Ukrop, drży powietrze i… śnieży.
Umysł pragnie pojąć żywioły:
Jawa - i puch gubią anioły?
Złuda – i topola się pierzy…
.jpeg)
31 maja 2010
Zadbaną dłonią
przewertowała żurnal.
Palcem wskazała krój.
Miała kiedyś podobną sukienkę.
Była kobieca i zbyt poważna na jej
wiek…
Wrócił czas dotykiem czesanej trawy;
nisko pochylonych nad polem chmur;
skażone rdzą torowiska;
opuszczony dom;
i męska twarz…
Surowe rysy topniały,
by z czasem znów zastygnąć jak wosk.
-Stracone, przeklęte raje…
***
Po upadku imperium,
Nina wygrała na loterii złoty los:
morze tłustej materii,
które starannie obrastało w kurz,
czerwoną szminką odcięte urojenia…
W ciszy cmentarnej alei;
W kłączach dalii i storczyków;
W dżdżystej wieczornej kąpieli
psotnych paproci haczyków…
Skryci pod liśćmi łopianu
młody chłopak i dziewucha;
Wraz z kolumnami kasztanów;
zaczaili się na ducha.
W dali światła gasły właśnie;
W ziemi truchło robak toczył…
Aż tu nagle jak nie trzaśnie!
Puchacz zdobycz w norze zoczył!
Spadł, pazurem futro chwycił.
Ciosem rozlał wnętrze brzucha…
Młodzi gapią się jak wryci:
-W mogilniku jest Kostucha!
-Dziobem patroszy trofeum!
-Szarpie i flaki połyka,
a księżyc jak Koloseum;
Ćma tańczy kołem i znika.
chłód balsamuje wieczny cień,
gorące młodych przysięgi
nim noc zamieni się w nowy dzień.
Brzmią słowa ciszą przetkane,
w oczekiwaniu upiorzyc;
Nim stary grabarz nad ranem
podwoje światów otworzy.
-Czy to wiatr w gałązki dmucha
w kryjówce śmierci i życia?
Brzoza szepcze im do ucha:
-”Moc tajemnic do odkrycia…”
-”Zostań. Każda chwila krucha…”
Szum – czy tylko urojenia?
Nic. – Nigdzie żywego ducha.
Tu sen. Spokój. Kres istnienia.
(27 stycznia 2010)
