Latem, kiedy skóra od słońca się złoci
prześwietla zieleńce, całuje, przytula...
Pobocze od kwiatów różowieje, żółci,
lipą pobielona święta kanikuła.
Płyną lekkie chmury w cztery świata strony,
Idą zakochani po horyzont długi,
w kipieli drzew, w głębinach traw aż do skroni...
Szczęśliwie w łąkach można im się zagubić.
Śnić w nocy nie spać, oglądać Perseidy
deszczem spadające, jakby świt przedzierał
w ramionach ziemi niebieskich ciał odkrywcy,
w obłokach galaktyk głód serca pożera.
Wzięty dentysta
zamieni małą zgryzotę
na szczery uśmiech.
*
Odstąpię od zaraz
teraz na potem.
*
Biegła w ocenie
ścieżki losu, serca, i głowy
- Czytanie z dłoni.
*
Nie czekam na lepsze czasy.
Rozdane blotki
zmieniam na asy.
*
Szukałeś miłości,
znalazłeś piekielne katusze?
-Naprawiam dusze.
Young Woman Reading In Front Of An Advertising Column - JEAN LOUIS FORAIN
*
Zamienię od zaraz
wspomnienia
na piękne widoki.
*
Niecierpiące zwłoki!
Wynajmę lub odkupię
święty spokój.
*
Poszukiwani ochotnicy
na czas powodzi z łez.
Wymagane:
radosne usposobienie!
*
Na życia drogę poznam wagabundę!
Wespół łatwiej do celu dojść,
polegać i nie polec.
*
Uzdrowisko zatrudni pokrewne dusze!
Pierwsza pomoc metodą usta - usta,
i do przyuczenia wolontariusze.
Słup ogłoszeniowy w Paryżu na obrazie Jeana Bérauda Colonne Morris
zeszłej nocy gdy
burza się z wichrem ścierała
on ciskał łany o ziemię
ona korony drzew potargała
i pognali daleko przed siebie
gdy tak pędzili ku nikąd
malały ich sprzeczki rozdźwięki
burza się w chmury zmieniła
wtoczyła na niebo swe wdzięki
gdy wiatr je lekko popychał
to czesał też pola jak włosy
i ciszę na błoniach zaplatał
w złociste od słońca kłosy
wśród szumu fal
ciągną się pręgi i łuski wydm
słomkowych traw pióropusze
dalej i bliżej
spoczęły na piasku
ludzkie rozgwiazdy
wiją się leniwe spojrzenia
w wodzie po kolana
brodzi człowiek żuraw
bacznie wypatruje
gdzie są mięczaki
narybek płytkich wód
wśród niedbale rzuconych
foremek do piasku
żywcem pogrzebany
gruboskórny pan
i pani w połowie odkryta
na w pół osłonięta
skamieniały jaskółki na linii
wysokiego napięcia
jak korale na prętach
niepoliczalnego liczydła
sumują skargi
rozgniewanego nieba
już nic nie uchroni
ziemi przed ulewą
i trwożą się znajome drzewa
rosnących pomruków
chmurnych kołtunów
czekają niczym skazańcy
rzęsistych gałęzi
świetlistych piorunów
Ciekawość mnie
zżera od środka:
Jakie będzie jutro?
Spotkamy samotne,
wydeptane rozdroże,
czy całkiem przeciwnie
- zatarty szlak?
Wspinaczkę w górę,
przeprawy wpław.
Mówią... Trzeba mieć siłę iść dalej.
Za darowane słowo dziękować,
na szczęście, na dobry początek i na pożegnanie.
Jak wybrać jest najlepiej?
Pośród innych życia loterii
wyłowić los szczęśliwy?
Odpowiedz,
kiedy widziałeś,
przeżyłaś tak wiele:
Jak daleko trzeba iść,
by do czegoś dojść?
