WIANKI

 

WIANKI

(12 czerwca 2009)

    W tej krainie polami złoconej,

gdzie w rubieżach toni niezmąconej,

brzęcząca niosła się orkiestra...

Tam, gdzie kwiecia rubiny, szafiry;

rozrzuconych niedbale maestria,

-sklepienie rozjaśniły luksfery…

Gdy mrowiem świateł bór zabłysnął,

A poczciwy sierp na warcie przysnął;

rycerz wstępował w kniei odmęty…

I gęstą ciszę sowa poruszyła;

Wojak drgnął głosem puszczy muśnięty…

Cóż go tam wiodło? Zła – czy dobra siła?

 

Kto żyw zmierzał przyjrzeć się dziwnościom:

-Tańczących kołem, młodych radościom,

-Konturom ciał, co żagwie paliły,

-Ogniom tworzącym dym, opary;

Do nich wiedźmy zioła wrzuciły,

W przestwór uleciały senne mary.

I kłębią się skrzydlate widziadła,

szybując wokół ludzkiego stadła.

Rusałek, wiłów, topielic okręgi;

-Uściskiem cudnym – tłoczą się w głębinie.

Chmurnych płanetników, obłocznic wstęgi;

-Girlandów rozwiane zatracenie.

O zmysły człowiecze wnet poszły w bój;

-Latawców, południc, mamunów rój.

Żołnierz ocknął się nagle bezdechem…

Czekały go upiorne przestrogi:

Jęk zabrzmiał – powtórzył się drzew echem…

-”Bacz dziewki z wiankiem dzikiej urody…”

 

Po chwili znikły w dali, na bagnach,

przy wianków kąpieli dźwięcznych nutach.

-”Zdawało się – winem upojony”;

-Myślał chwat, w ślad pochodni zdążając;

Kiedy szklistym nurtem ukojony,

-Nadobny zwój kwiecisty  chwytając.

 

Przed śmiałka oczy, sen to - czy jawa?

Zjawia się postać wiotka, rudawa;

Licem rusałki – groźnej urody.

Cienistych rzęs, błękitne spojrzenie.

Poświata, ciepło – gdy wokoł chłody,

I scałowanych ust okamgnienie…

 

Odeszli na skraj lasu, w ostępy;

Gdzie bylicy rozkołysane kępy.

Szeptając gąsiorek mu podała,

-”Jest polana, gdzie kwitną paprocie”;

-”Tam bies skarbów swych strzeże.” – dodała,

Wabiąc dotykiem sylwetki kociej.

 

W głębi lasu jaskrawe odblaski;

Mgłą osnute czarcie trzaski.

Rycerz zerwał kwiat czarodziejski;

Znikła czeluść, poszły precz demony.

W jasyr wzięty choć hardy i męski.

Wdziękiem panny, czy chwili olśniony?

 

Przepadł wojownik w nowe doznanie;

W to dzierlatki zalotne kochanie;

Wśród baldachimów sosnowych łoże.

W alkowę, w ożywione posłanie;

I przy dziewce niezwykłej, a hożej;

Zapadł w mrok,  w roskoszne letnie spanie…

 

Rankiem obłąkania obudzony;

-”Cóżem ja zrobił wczoraj szalony?”

Jak tu zaszedłem? Umysł zmącony!

Fałszywy trop, błądzi, zapomina;

Szukając znaków, złudą goniony;

Ni skarbu, ni dziewczyny, ni wina…