CIEPŁO – ZIMNO

Rozsądek starannie binokle włożył.

Nakazał dniom dozować przyjemności.

Przegryzł usta w misterny wiersz się złożył,

Nim z cichym chłodem przybyły trudności.

Już dziki gon jest w sercach zaprószony,

Kolejnym spojrzeniem, tą myślą jasną.

Już w niebiosach płoną gwiezdne neony,

Nim wszystkie w wiekuistej ciszy zasną.

 

Ten bezmiar czułości płoszy demony,

Szybuje z wiatrem, przegania obłoki,

Bezcielesny duch w materię zrodzony.

 

 Z nurtem skojarzeń miękko spływa w życie,

Zwyciężając nocy bezwzględne mroki;

Kołysze w piersi siostrzane odbicie.