SZUMIĄCY LYKEION

Od zawsze

 ażurowy portyk wzywał do siebie

 skostniałe cienie zmieniały się w szelest,

szedł, cały drżał

 tam poraz pierwszy

całował wysrebrzane obłoki,

tam gasły i zapalały się pochodnie

jeszcze chwilę,

jedną milę…  

Po obu stronach

stygły alabastrowe posągi:

alegorie prawdy i fałszu,

piękna i brzydoty

na końcu alei wiecznie żywa prawda.

Lepiej było nie mówić nic

niż błądzić w mniemaniu,

gdy pierś ściskał zachwyt

 pułapką słów i obrazów,

a rozkosz przeobrażała się w tęsknotę

 w bezgłośny krzyk za światem prawideł:

-Kiedy przypadek obnażył

naturę człowieka...

(6 września 2010)