Wiedźmińskiego Terminatora Przypadki - A to było tak... cz.I

-Rózeczką dupsko przetrzepie! Ty znajdo parchata! - wrzeszczała babka. -Ino byś w woluminach siedziała! – gestykulowała gniewnie.  – Maciorka od rana głodna! Kartofli miałaś nakopać, kiedym w Gródku bawiła! Czekaj no! - dziewka zerwała się z taborka blada jak młynarczyk po krzepkiej robocie. Rozwścieczona stara chwyciła mietłe i dawaj za własną terminatorką ganiać. – To ja cię pod dach przygarnęła, do zawodu przysposobić  chciała… -Schedę zostawić… - sapała. -Czekaj no! I dawaj ździeliła młódkę po głowie – Zaraz cię nauczę szacunku do starszego pokolenia! -Ty darmozjadzie! Ty iluminowanych stronic latawico! Oniemiałe z przerażenia chuchro ledwo z chałupy zwiało i pędem wiedźmińskie imperatywy wykonywać .  -„Dziwne” – pomyślałby obserwujący zdarzenie powsinoga.  – „Dziewka na pierwszy rzut oka, bez problemu dałaby babci radę, a się posłuchała...”. – O jakżeś naiwny! Zezowate szczęście miałbyś, jeślibyś z życiem uszedł! Babka była największym wiedźmakiem o jakim okoliczny gmin od wiek wieków słyszał. Nawet najstarsi w siole nie mogli wiedzieć, ile ona może mieć właściwie lat? -Samorodek – można by rzec. -Czarny diament na zwykłym klepisku znaleziony. Co ciekawe, babka nie tylko sterowała z ukrycia losem prostego ludu, ale siedziała nie gdzie indziej jak w jednej  z najznamienitszych ze znamienitych lóż - w Wiedźmińskiej Loży Szyderców: "Bezprawie i Niesprawiedliwość". I to jeszcze było nic! Piastowała tam zaszczytne stanowisko - jaśnie prezesa nad prezesami, być może dlatego, że wredna była za dwie, ale może i dlatego, że jak kto ją bliżej poznał, to wiedział, że niesprawiedliwa była jednako.  Cichaczem nazywali ją ”Kurzą Łapką” i wcale nie bez przyczyny.  Prawda to była powszechnie znana, że drób lubiała w zamian za usługę przyjąć, jednakże z inszego powodu przydomek  ten się wzion. Stara wyhodowała na swych pokurczonych od warzenia tajemnych mikstur rękach okazałą kolekcyję kurzajek. - Trudno, swoje muszę ścierpieć - zadumała się Żywia. -Nijakich przypadków ni ma, a jak się uczyć, to ino od mistrza, a nie od jakiejś skośnookiej podróbki zza siedmiu mórz. Żywia, przekroczyła z pełnym cebrzykiem próg chlewika, a do jej nozdrzy dobiegł zapach trzody. -Masz tu, podjedz sobie – odezwała się do, bądź co bądź obrażonej, bo głodnej, maciorki. – Prosięta skakały radośnie. I kwiku było co niemiara. - Sianka wam pościele – dodała, jakby chciała zwierzyniec udobruchać. I chcąc umilić sobie żmudne obrządki  recytowała z pamięci recepturę:

-Sproszkowane ucho gacka, ptasie mleko, wilczełyko…

Bała się, że babka w afekcie jaki czar na nią rzuci, toteż prędko z maciorką się uwinęła, wzięła wiadro i polazła z motyką na poletko za stodołę nakopać ziemniaków. Widziała już babkę w akcji nie raz... Na wiejskim festynie w Gródku wpierw kibić wyszczupliła, a pstrykając w palce naraz włosy przyczerniła, lico wygładziła, a na koniec oczy - kocim błyskiem zapaliła…  I tak se chłopów wokół palca zakręciła, że nie dość, że darmowych drinków ilebądź popiła, to i z kufla choćby łyka każdemu uchyliła, śpiewając przy tym i siadając chłopom na kolana. Ponoć użyła tej nocy nie z jednym, a taka wesolutka wróciła, że  Żywia myślała, że z samym księdzem pogodzona, ale gdzie tam…

Och chciałaby  Żywia taki tupet mieć, chciała! Nie tyle o piwo tu chodziło, ani o tych chłopów nawet, gdzie tam… Chodziło o to, że babka robiła ino to, co za słuszne uważała i nikt jej w tym przeszkodzić nie potrafił. Nikt. Nawet miejscowy kaznodzieja.

Tak się Żywia znowu zamyśliła, że kopała, i kopała, i miast kartofli, wielką drewnianą skrzynię wykopała. Zaciekawiona gmerać przy niej zaczęła. I bach! - wieko odskoczyło. Kufer wcale zamknięty nie był! -O rety! - wyrwało się dziewce. - Wewnątrz są schody! Zrobiła krok, potem jeszcze jeden, i zeszła niżej, i jeszcze niżej… Musi to zejście do jakiej tajemnej piwniczki prowadzi? Wokół pełno było omszałych gąsiorków, okurzonych kompotów, ogórków kiszonych i inszych różności, ale ona niczego nie kosztowała, tylko jeszcze niżej poszła.

cdn.