Wiedźmińskiego Terminatora Przypadki II

26 października 2010

   I nagle ciemność zapadła, ale nie taka pospolita, co ją Żywia, co noc widziała, kiedy pod wieczór od zagajnika szła. Ta ciemność była duszna, siarką i spalenizną nozdrza wypełniała, aż się w głowie kręciło. -Do chałupy mnie wracać - rzekła sama do się – Babka skórę przetrzepie, jak na czas mnie nie będzie. Nazbierała prawie pełne wiadro ziemniaków. Niepotrzebnie na sam dół po schodach zeszła. Ale coś ją podkusiło, jeszcze raz dziabnęła, a motyka na coś twardego natrafiła. I dziewczyna nazad kopać bez opamiętania zaczęła. Musi to skarb jakowyś? – zgadywała. Niepomna, że na kartoflisku jeno głupi bogactwa ukrywa, wszak każdy rozumny wie, że co jesień wykopki będą. Narzędzie nazad zarzęziło, deski zatrzeszczały. -Może to jakie stare wyrobisko?  i jak pomyślała, tak też w tym samym momencie runęła sześć łokci w dół.

Kiedy kurz już opadł i kiedy spod rumowiska się wydostała, zobaczyła nad sobą rogate towarzystwo. Zbiegły się ino czorty niższej rangi za to same ino kanalie. Wierchuszka za stołem w oparach dymu siedziała. Było ich bodajże z trzynastu chłopa, a każden do rosłego capa podobny, bo i ogon, i racice miał. Samogon sobie polewali i skręcone liście tytoniu do pysków przytykali, wielkie przy tym dymne koła w powietrze puszczając. Z lewego skrzydła któryś zaintonował: „Hej sokoły”, drugiemu to się nie spodobało, to go grzmotnął pucharkiem między rogi. Co chwila, któryś któregoś szturchnął zaczepnie, albo ze stołka chciał strącić, byleby wyżej i bliżej zgromadzenia być… Bo na stole, trzeba wam wiedzieć, że różne różności były: prosięta pieczone wianeczkiem antonówek obłożone, a to bażanty po senatorsku, sarni udziec w myśliwskim sosie, potrawka z królika w glinianych garcach i kapusta parzybroda oraz polane grzybowym sosem gołąbki. I Żywia nie wiedziała nawet co jeszcze, tyle tego było wszystkiego, że aż stół pod ciężarem się uginał. Wokół wiły się też zalotne i zadziorne diablice. Im ino jedno było w głowie i bynajmniej nie była to strawa. Do stadła podszedł czarzasty kurdupel i ździwiony kopa w zadek od drugiego zarobił i wszyskie prócz Żywii, gromko się zaśmiali. Nieborak na plecach pergamin miał przyklejony z pięknie wykaligrafowanym: „Kopnij Mnie”.

Alem wpadła! – westchnęła Żywia. Uciekać? Ale jak? Sposobności ni ma, przecie  mnie już zoczyli – o ja nieboga! Co mnie podkusiło? Co ja tera pocznę? Co ze mną będzie? – kłopotała się. A tu jeden: ten, co to w samym centrum na największym stolcu siedział i kozią brodę rozmyślając skubał, gębę do niej rozwiera. Pewnikiem Lucyper? - pomyślała. -A juści! Na przednówku w księdze tajemnej diabelskiego księcia raz widziała. Nawet do onego był podobny: włosy i brodę najdłuższą miał z całego zgromadzenia, zapewne nie bez przyczyny - rogi z nich najokazalsze - jak jakowyś jeleń, albo łoś.

-"Gadaj dziewko, skądżeś? I po coś do nas wpadła?"– spytał z sarkazmem.

-"Ja tylko kartofli chciała nakopać…" - odpowiedziała dziewczyna zgodnie z prawdą. Kompanija śmiać się zaczęła.

-"Kartofli"?… Łe hłehłehłe – odpowiedział jej śmiech czortów. -"Już my znamy takie, co to niby dobrze chciały, a do piekła trafiły." I dawaj boki zrywać i głupie miny do siebie stroić.  

Przyszłej wiedźmince oczy łzami zaszły. Myśli sobie - trza sposobności szukać i umykać jak najdalej, jak najprędzej! Już miała diabli pomiot o łaskę prosić, już zgrzebną mowę obmyślała i  nawet krok w ich kierunku zrobiła, kiedy piekielny książe harmider ręką zawiesił i zarządził:

-"Panienka siędzie, sprawa jest." Migiem  zwołał lokajczyka i kazał przed Żywią kielich przedniego wina postawić, a i talerz napełnić wedle jej życzenia. Kiedy wszystko było gotowe, zaczął:

-"Ze Śmiercią mamy na pieńku. Dyplomacji okrutnie potrzebujem i negocjacji w imieniu piekielnych zastępów."

-"Śmierć jakieś wojenne niedobitki nam co rusz przysyła" – ciągnął czart. -"Uparł się i po jakichś bitwach jak szaleniec gania i wybielonym uśmiechem na mordzie rozprawia wszem i wobec, że na prostaczków kosy mu tera szkoda. A nam na co w piekle tyle rycerzy? No?! No powiedzże sama!" Żywia nie wiedziała, co odrzec, więc widelcem w talerzu gmerała.

-"Nudzim się okrutnie, to i skaczem sobie do gardeł. Bezrobocie rośnie, a prognozy mamy fatalne, fatalne… Dobrze, żeśmy opału na zimę pokupili"…- na litość dziewkę brał.

cdn.