Wiedźmińskiego Terminatora Przypadki III

    Huknęło, buchnęło i nieznana siła przeniosła niczego nieświadomą  Żywię  wysoko, wysoko w góry, w zupełnie inny wymiar. Kiedy mgły opadły, okazało się, że jest przeraźliwie zimno, a ona sama w kusej letniej sukience zaczęła dygotać. Otuliła się swoimi własnymi ramionami.  Niewiele to  pomogło. Zimno przenikało do szpiku kości. Przez gościniec przewijały się przedziwne postacie. Byli tam nieomal wszyscy. Zbieranina ze wszystkich znanych i nieznanych Żywii światów, obecnych i przeszłych czasów. 

Szeroka arteria prowadziła prosto do zamczyska. Fala wędrowców zmierzała w jedynym, słusznym kierunku. Nie sposób było się jej oprzeć. Im była bliżej strzelistych wież i gzymsów, tym muzyka stawała się głośniejsza.

-Ojej, kolejna impreza… - Żywia przeraziła się, że znów ją gorzałką zechcą poić. W centrum grupka pijanych psotników organizowała konkurs na najbardziej wyszukaną gębę. Prześcigali się w pomysłach: jednemu udało się dotknąć językiem ucha, drugiemu kiprawego oka, a trzeci, najwyraźniej najbardziej z nich światły, włożył kilka wstążek makaronu do nosa i ku uciesze zgromadzonych strzelał nimi  w zaskoczonych piechurów. Zakamarki oblegały nawie, mary i ubożęta Byli tam pochyleni nad swą dolą starcy oraz pomarszczone, jak pozostawione na zimę na  drzewie: gruszki - staruszki; mężczyźni w sile wieku, oraz przepiękne dziewice. Dziewczynki tuliły szmaciane lale, chłopcy bawili się w wojnę. Wysocy stanem rozprawiali ze sobą, o tym jakie zamczysko potrzebuje ducha za ciecia, gdzie warto się osiedlić, jakiej parceli wartość spadła poprzez złego ducha zasiedzenie... Ostrzegali się i informowali nawzajem: którego wiedźmaka powinno się unikać? Która panna na wydaniu, a która niechybnie wdową  zostanie?

A jednak niewiele się zmieniło… - pomyślała Żywia. Nie ma nigdzie równości i pokoju.  Wszędzie, wpływy i porachunki. Nawet w nekropolii, widać, kto ile na sarkofag za życia oszczędził? Kto wielkich czynów dokonał, a którego jakby nie było…

W basenie przed pałacem pluskały się półnagie topielice. Z brzegu przesiadywały znudzone strzygi i strzygonie. W pałacu w głębi sali balowej przechadzał się złotopióry Raróg, za którym spływała po posadzce lśniąca smuga ognia. Dalej, w odosobnieniu, stał obleczony w przejrzystą szatę Kosiarz. Wyglądał zamyślony przez okno i wzdychał głęboko, a każdy jego oddech malował na szybach srebrzyste paprocie.

- Robota jak robota - odparł, gdy podeszła. Najwyraźniej ją oczekiwał. - Jakoś trzeba na utrzymanie zarobić - zaczął. - Co roku obowiązkowe szkolenia zawodowe, wyjazdy integracyjne, kurs techniki skutecznego przekonywania. -Szczęśliwie zawsze byłem pracoholikiem, to i problemu wielkiego nie było, gdy nadgodziny, ale wszystko to kosztem prywatności... żalił się. - A i ludzie się rozpaskudzili i wcale umierać nie chcą - pokręcił przeczącą zakapturzoną głową, jakby na potwierdzenie swoich słów. Trzeba ich sposobem, znienacka… 

- Nie szkoda ci ich? – spytała dziewczyna.

- Tutaj nie ma miejsca na sentymenty… -rzekła Kostucha. Układ jest taki: dostajesz szansę, że jedną, jedyną, to chyba nie muszę ci przypominać? No a potem... Potem  pojawiam się ja.  Jestem profesjonalistą! - Śmierć wyszczerzyła zęby. Żywia nie wiedziała do jakiego zbioru ją czy jego  przypisać: do miecza, czy kądzieli? 

-Aha! I powiedz swoim  diabłom, że ja tylko zbieram żniwo tego, co zasieją. Władca zaświatów wziął do ręki kosę i  począł przeciągać osełką po ostrzu. Tak oto skończyła się Żywii  ze Śmiercią rozmowa. 

cdn.