MOKRADŁA

 

W moczarowych wichrów lamentach,

W grzebieniach sitowia – krzyki mew.

Ciemność – w wodnych oczu odmętach,

Na bagnach rozpacz kikutów drzew.

Żywy – lecz czemu jak widmo błądzi?

Samotny człek chłonie mrok głuszy.

Tu, na mokradłach, pomór rządzi,

A głosy martwych sycą uszy.

Wśród błota jarzą się istoty,

Niewieścich ciał przybrały żądze.

Lekki, jedwabny kształt ciepłoty.

Pobladł, przeklął i rzekł: – „Odchodzę”.

Nie zdążył nawet zrobić kroku,

Już w dzikie wino zaplątany.

Kamienne ramię drży w amoku,

Topnieje żołnierz ołowiany.

I w halkach warkocze komety,

W lędźwiach pocałunków potoki,

Głodne czułości są kobiety.

- Władczy płomień dziesięciooki.

Gubiąc całun w śmierć się zmieniają,

Z ust wyrwany przeraźliwy jęk,

Stwory zewsząd go otaczają,

Szpony dzielą odzienie i lęk.

Zbudzony – Mrok z oczu przeciera,

Splamionej koszuli widzi len.

Gorąca szrama mu doskwiera.

-”Spokojnie to był sen. – Tylko sen...”

***

Kolejny utwór z  kapsuły czasu (26 października 2009)

jakieś takie właśnie klimaty mnie wówczas zajmowały. :))

Czy ktoś wybiera się na tańce na Sylwestra?

No i co z Sylwestrem Marzeń TVP?