Latem...

Latem, kiedy skóra od słońca się złoci

 prześwietla zieleńce, całuje, przytula...

Pobocze  od kwiatów różowieje, żółci,

lipą pobielona  święta kanikuła.

Płyną lekkie chmury w cztery świata strony,

Idą zakochani po horyzont długi,

w kipieli drzew, w głębinach traw aż do skroni...

Szczęśliwie w łąkach można im się zagubić.

Śnić  w nocy nie spać, oglądać Perseidy

deszczem spadające, jakby świt  przedzierał

 w ramionach ziemi niebieskich ciał odkrywcy,

w obłokach galaktyk  głód serca pożera.