TRUSKAWKI

  Brzaskiem obudzona zerwie mu truskawki.

Niczym boginka kreśli polnej drogi szmat;

Gdy łaskocze atłasowych listków skrawki;

W falbanach trawy bosą stopą znaczy ślad.

W dali parasol kopru milczy zazdrośnie.

Na płocie pękają śmiechem groszku strąki.

I dopóki dzikich jabłoni sad rośnie,

dopóty nie zginą sianokosem łąki.

 

W ciszy, z koszem dobroci, w zielnej topieli,

swoją białą dłonią zgarnia mu owoce.

Na kolanach ma głowę, w wonnej pościeli,

i sam nie wie czemu tak cały dygoce.

 

Chwila, gdy serce dotyka zapomnienia;

Kiedy upragnione dłonie tulą dłonie;

Tak jak w akcie mistycznego objawienia;

I zbędne słowa, gdy dusza słońce chłonie. 

(30 października 2009)