Świerszcze

Wąwozem, po  górskie szczyty,

lasem potokiem przeszytym, 

włóczy się z nami słońce,

 rozpływa złotem po łące.

Zmieniając szlak i zmartwienia

w pełne wyrazu spojrzenia:

gdy w żniwa niebo pogodne,

 dziękczynne śpiewa melodie.

Najwyżej, na wzór stworzenia,

wzrastają młode marzenia.

Ich ziarno  w sercu złożone,

w najmilszą udaje się stronę.

Prostuje strome podejścia,

trasa się staje niespieszna.

Gdy w trawie tykają świerszcze,

same pisują się wiersze.