Żywoty rzezimieszków cz.3

 Chociaż Bździsław przywykł do mroku, to w oczach pociemniało mu jeszcze bardziej, podłoga zaczeła wirować, sufit zatańczył obertasa i zbójcerz padł z przerażenia. A kiedy się podniósł  nagle zrobiło mu się zimno, zaraz potem gorąco. Spojrzał na klatę, która paliła go niemiłosiernie. -O bogowie! Cycki puchną! – stwierdził z przerażeniem. Chwilę potem poczuł ból w okolicy krocza – kuśka potwornie się skurczyła i zmieniła w kuciapkę. Znikł zarost na twarzy. Czary – myślał gorączkowo. Jakaś piekielna mikstura i klątwa. Pobiegł do zwierciadla; przed lustrem stała pryszczata, nieco tęgawa baba w męskim odzieniu i wyłupionymi ze zdziwienia oczyma. -Sen mara!  Uszczypnął się, ale nict to nie dało. Serce waliło jak oszalałe. -Gniewko wstawaj! Gniewko, no obudź się że! Rusz się! – szturchał kolegę.

-Co u licha? Śpiąca postać próbowała przewrócić się na drugi bok. - A śpij wreszcie! Zaszkodziło ci co? Wychodek za stajnią przecie – marudził przez sen. Lecz Bździsław nie ustępował: – No wstawaj problem jest! Gniewko niechętnie otworzył oczy i natychmiast oprzytomniał. -Fiu, fiu, panienka ma warunki! Mlasnął zawieszając wzrok na piersiach. – Jakże to tak? Kiedy? Jak? – pytał. -Prawdziwe aby? Wyciągnął naprzeciw ręce.  -Jak wymiona źrebnej klaczy – dodał z przekąsem próbując dotknąć. - Łapy przy sobie! - zagroził. -To wcale nie jest zabawne! Musi być jakaś odtrutka, jakieś antidotum. Może jaki czarownik z grodziska pomoże? Albo jaka guślarka? – rozpaczał.

   Kiedy tak rozmawiali za oknem zrobiło się szarawo, a przez ściany przenikały pierwsze, leniwe jeszcze odgłosy budzącego się miasta. -Gniewko począł otwierać okiennice. Weź no się wyszykuj maleńka – zadrwił. Kątem oka zauważył, jak na jedną ze sztachet wskoczył kogut i piał sobie radośnie. Kiedy do płotu podeszła zakutana w czepiec i ubrana w fartuch kumoszka. Kurak wyczuł zagrożenie, prędko skończył swe poranne pieśni i umknął w popłochu. W pobliżu czekał wyslużony pieniek i oparta o niego siekiera. Sobota – przemyśliwał Gniewko – tym razem w niedzielę rosołu nie ugotuje.

   Wrócił Bździsław, a właściwie wróciła, gdyż stanął przed nim łaskawy dla oka egzemplarz kobiety ubranej w znalezioną w torbie czarodziejki purpurową suknię z atłasu o szerokich rękawach, na szyi łyskał zdobyty w mogilniku medalion z wygrawerowanym smokiem. -Od teraz jesteś Bździsława – ogłosił Gniewko – idziemy szukać jakiej mądrej głowy, by zaradzić niedoli.

Wybrukowane uliczki przemierzały przeróżnej maści istoty. Krasnoludy z brodami sięgającymi pasa śliniły się na widok biuściastej kobiety. Gnomy i trole z zainteresowaniem spoglądały na tajemniczy wisior. Para przez chwilę przyglądała się zmierzającym na targ bystrookim elfom i leśnym nimfom. Bezszelestnie przemykali między ludźmi wyróżniając się postawą i urodą. Nad rynkiem unosiła się mieszanka zapachów: charakterystycznej woni ziół, przypraw korzennych, ludzkiego potu, kurzu i końskiego łajna. Kupcy głośno zachwalali swe towary; targowali się, ważyli, mierzyli i liczyli pieniądze. Wśród straganów pełnych płodów rolnych i ryb, stał śniady jegomość otoczony zamorskimi drogocennymi tkaninami. Dalej pośród stoisk z ziołami i wiklinowych koszami przechadzała się Baba Jędza. Najwyraźniej szukała składników na jakie maści do latania, albo eliksiry wygładzającego zmarszczki, tudzież inne kobiece specyfiki służące urodzie lub rozrywce. Zaczepił ją zmieniony w niewiastę Bździsław i opowiedział swą historię, lecz stara nie znała remedium na jego kłopoty. -To wyższa magija – powiedziała z przerażeniem – tylko najwyżsi rangą czarodzieje poznali sztukę zmiany płci. Ale trzeba być dobrej myśli, do Sobótki ściągają najznamienitsze umysły z wielu światów. Na Błoniach ma się odbyć największe od stuleci święto Samhain.

c.d.n.