Cień schudł, lecz nie puścił korzeni,
już ślepy los w nieznane wzywał.
Przepięknej matrycy arszenik
- budzi niepokój, pierś rozrywa.
Wybierać zwykł trakty poboczne:
przygodne życiu, wiatrem chrome.
Z bliska wizje są niewidoczne,
z dala jasną przybiorą formę.
Idzie, rzeka wije się nisko,
gdzie ciepły dom, przyjazne progi
szuka, zostawia wszędzie wszystko
na ziemskim szlaku, ludzkiej drogi.
***
spieczona ziemia
w przestrzeni faluje żar
modrych oczu blask
***
schylonej wierzbie
na brzegu wodnej tafli
zmokły gałązki
***
wróżba jak kwiatek
kocha lubi żartuje
gubi płatki mak
***
rogi ślimaka
liczne nogi stonogi
dziecięcy uśmiech.
***
w sercu mokradła
ślad wielobarwnej tęczy
dzikie irysy
(Z dedykacją dla wszystkich Mam)
Nic nie da się ukryć w szczerym polu,
gdzie niwy gruda chmurę spotyka;
Na szlaku słońca w codziennym znoju
w ziemskiej gardzieli ziarno utyka.
W łąkowych kłosach panuje półcień
przetkany światłem faluje wiatr.
W przydrożnym rowie złoconym okiem
przygląda się światu niezłomny kwiat:
Bocianim nogom i trawy kłaczkom,
jaskrom, firletkom, bodziszkom, dzwonkom.
I ja tam jestem w Twe dobre ręce,
tak jak w pamięci, kładę kaczeńce.
Brzaskiem obudzona zerwie mu truskawki.
Niczym boginka kreśli polnej drogi szmat;
Gdy łaskocze atłasowych listków skrawki;
W falbanach trawy bosą stopą znaczy ślad.
W dali parasol kopru milczy zazdrośnie.
Na płocie pękają śmiechem groszku strąki.
I dopóki dzikich jabłoni sad rośnie,
dopóty nie zginą sianokosem łąki.
W ciszy, z koszem dobroci, w zielnej topieli,
swoją białą dłonią zgarnia mu owoce.
Na kolanach ma głowę, w wonnej pościeli,
i sam nie wie czemu tak cały dygoce.
Chwila, gdy serce dotyka zapomnienia;
Kiedy upragnione dłonie tulą dłonie;
Tak jak w akcie mistycznego objawienia;
I zbędne słowa, gdy dusza słońce chłonie.
(30 października 2009)
Razu pewnego dziad zmierzał przez las,
z myślą, iż znajdzie nocleg w zieleni.
Kiedy przygasał rudy słońca blask,
dostrzegł, że leśne runo się mieni.
Choć dziad nie nawykł od piwa stronić,
żadne to były chmielne majaki.
Lilie zgarniały z błękitnej toni
zjawy urocze jak janiołaki.
Kostur odrzucił, podniósł prawicę,
- zwidy sprawiły, że się przeżegnał...
Chciał z liścia strzepnąć jak gąsienicę,
ślepe widzenie z oczu odegnać.
Umknął najdalej jak tylko zdołał
i kiedy leże mchem sobie mościł,
srebrna nastała księżyca pora
znowu przybyły widziadła w gości.
Gibką teksturą mokrych krągłości
wabiły starca w senne krynice,
-W toni jeziora są szklane zamki;
-Dostaniesz pełną złota skarbonę;
-Dwór twój miał będzie zdobne krużganki;
-Chcesz? Co noc weźmiesz z nas jedną za żonę.
Skłonny pozwolić na tę prywatę…
Radośnie woła: -Niech więc się stanie!
Zaszumiał las, wiatr znów pachniał latem,
Przeklęte czary tych leśnych panien:
Raz wręczą kwiatki, raz trzasną batem;
prawdziwe tylko własne poznanie.
W oddali zeń drwiły : " -Jak świat światem,
tak dziad dziadem proszalnym
zostanie."
****
Moje leśne wędrowanie i takie kwiatki.
wpław lub bystrym brodem
kraj dzielony międzą
drzewnym korowodem
rodrapane niebo
mgłą okryte łąki
gdzie wszystko się śniło
świtem młode pąki
słońce ożywiło
26 kwietnia 2012
Latem, w chłodny ogrodu zaułek
wprowadził się pospolity skorek.
W newralgicznym punkcie - z huby półek
strzeże szlaku do sąsiedzkich norek.
Kłują szczypawkę na skrzydłach oczy.
Drażnią biedronki nowe korale.
-”Która mucha w które sieci skończy?”
-”Pasikoniki są wręcz zuchwałe!”
Oddział mrówek nosi ziarna piachu,
trwa mitręga do codziennej musztry.
Mówią, że to na budowę dachu...
-”Ani chybi będą lepić bunkry!”
1 lutego 2011
A tymczasem w ogrodzie kwitną:
żyć
nie spłoszyć chwili
właśnie przysiadła w koronie drzew
patrzeć jak dziobkiem
muska barwne piórka
przez moment
nie robić nic tylko być
tak sobie trwać
zważać na słowa
nie rzucać ich na wiatr
serce uspokoić
uczesać potargane myśli
zabronić ramionom wzruszeń
tak sobie istnieć
dotykać i smakować
otwierać oczy
nadstawiać uszu
i nie zapomnieć żyć
***
Tymczasem w lesie wielkie kwitnienie :)
nie bacząc na
spłoszonych nimf wejrzenia
bystro na łów bieży
niespełnione marzenie nasycić
giętkim alabastrowym ramieniem
wznieca płonne westchnienia
przystanął
ujął w pół nikły wizerunek
jakże ja ciebie nie znałem
przyglądam się tobie
i poznać nie umiem
jałową wodę pijałem
ta jest mej zguby przyczyną
utyka w gardle i pali
miast gasić
podsyca pragnienie
odbiera wolność i pokój
*
swemu odbiciu oddany
złączył się tonią pijany
(12 listopada 2009)
